Wielki Post, to czas naszej metanoi, która oznacza przemianę życia, podjęcie nowych wyzwań, pracę nad swoją duchowością, a przede wszystkim zmianę myślenia pod wpływem Słowa, które kieruje do nas Bóg. Aby je usłyszeć, trzeba się zatrzymać, wyciszyć, skierować uwagę serca na Boga. Jest wiele spraw ważnych, lecz nie zaniedbajmy tego, co naprawdę istotne.   

W centrum liturgii drugiej niedzieli Wielkiego Postu Kościół stawia Jezusa, który na górze Tabor ujawnia trzem wybranym uczniom prawdę, że jest umiłowanym Synem Boga Ojca. Oni poznali prawdę o Jezusie, który ich wezwał i za którym podążyli. Niech czas postu będzie dla nas okazją nieustannego odkrywania prawdy o Tym, który na ołtarzach naszych świątyń ofiarowuje się Bogu za nas, staje się Pokarmem na życie wieczne.

Przeżywamy pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, czasu nawrócenia, pokuty, przemiany myślenia i życia. Od pierwszych wieków Kościoła wykorzystywano ten czas szczególnie na przygotowanie kandydatów do chrztu i odnowienia skutków tego sakramentu. Uczyńmy wszystko, co możliwe, by ten czas nie był dla nas tylko kolejnym Wielkim Postem, ale doprowadził nas do pogłębienia duchowej relacji z Bogiem, który wychodzi nam naprzeciw, aby nas odnaleźć.

W Chrystusie istnieje jedność – jest Bogiem-człowiekiem. Wielokrotnie w Ewangelii widzimy Jezusa, który przejawia czysto ludzkie emocje i zachowania, pochyla się nad każdym człowiekiem, z wielką miłością lituje się nad ludźmi. Taki również jest Bóg: pochyla się nad każdą ludzką biedą, doskonale rozumie naszą sytuację. Każda Eucharystia jest dziękczynieniem za to, że Bóg jest wśród ludu. Teraz i zawsze.