Zachęcamy każdego  do wspólnej modlitwy.

Na stałe obejmujemy intencją:  Kościół, naszą Parafię, Kapłanów, grzeszników ciężkich, dusze w czyśćcu cierpiące, konających i młodzież, za którą nikt się nie modli. Zawsze oddajemy Panu Jezusowi Miłosiernemu intencje każdej osoby modlącej się z nami.

11 lutego  2021 r. odmawiamy Dzień 2 Nowenny, a następnie przez kolejne 8 dni  kontynuujemy modlitwę (wszystkie dni  Dzień 2 Nowenny).

Miłosierdzie  – Strona o. Zdzisława Pałubickiego

[….]  Spomiędzy wszystkich władz, jakie Chrystus piastował i przekazał Kościołowi, urząd kapłański jest największy i najwznioślejszy. Jest to bowiem boskie upoważnienie do należytego sprawowania szczególnej służby Bogu. Służba ta polega przede wszystkim na składaniu ofiary oraz udzielaniu łask wiernym przez administrowanie im sakramentów św. Stąd kapłan jest pełnomocnym posłańcem Boga do ludzi i ludzi do Boga; przez jego ręce ludzie zanoszą Bogu najwyższą daninę hołdu, a Bóg zsyła na ludzi swe łaski, jak mówi Apostoł: „Każdy arcykapłan spośród ludzi wzięty, dla ludzi jest postanowiony w tym, co do Boga należy, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Żyd. 5. 1). „Tak niechaj każdy uważa nas za sługi Chrystusa i włodarzy Bożych tajemnic” (I Kor. 4, 1).

         Kapłaństwo tedy jest dalszym ciągiem kapłaństwa Chrystusowego; czyni ono Chrystusa obecnym w Kościele, odradza go w sercach ludzkich przez sakramenta św. i łaski z nich wypływające oraz uświęca dusze ludzkie i prowadzi do wyższej doskonałości. Ta podwójna moc nad prawdziwym i mistycznym Ciałem Chrystusa stanowi pełnię władzy kapłańskiej. Władza nad Mistycznym Ciałem wypływa z władzy nad prawdziwym Ciałem w Sakramencie Ołtarza, z którym kapłaństwo łączy się nierozerwalnie; tam, gdzie nie ma kapłaństwa, nie ma o niekrwawej. Kapłan tedy, to przedstawiciel Boga i kierownik mocy nadprzyrodzonych, a urząd jego jest wyłącznie nadprzyrodzony i prawdziwie boski. Chrystus bowiem łączy w sobie Bóstwo i człowieczeństwo, a w tym człowieczeństwie składa z siebie Ojcu ofiarę i przez ręce kapłana chce połączyć ludzi z sobą w jedno Mistyczne Ciało, aby je wprowadzić jako jedną świętą rodzinę na łono Ojca.

         Jakże tedy nieskończenie wielkie miłosierdzie okazuje Bóg w kapłaństwie samemu kapłanowi i wiernym!

         Przede wszystkim Zbawiciel z miłosierdzia swego ustanowił ten sakrament. Posiadając w sobie wszelką władzę i potęgę jako Bóg – Człowiek (Mt. 28, 18), był najwyższym Arcykapłanem i przekazał władzę kapłańską Apostołom jako swoim zastępcom, aby przez nich być zawsze obecnym między ludźmi. Dlatego św. Paweł mówi do biskupów: „Miejcie tedy pieczę o siebie samych i o całą owczarnię, nad którą was Duch Św. ustanowił biskupami, abyście kierowali Kościołem Bożym, własną krwią nabytym” (Dz. Ap. 20, 28).

         Następnie tenże Zbawiciel powołuje ludzi do tego urzędu, nie dla ich zasług, lecz jedynie z miłosierdzia swego: „Ale gdy okazała się dobroć i łaskawość Boga, Zbawiciela naszego, zbawił on nas nie dla uczynków sprawiedliwych, które dokonaliśmy, ale z miłosierdzia swego przez obmycie odrodzenia i odnowienia w Duchu św.” (Tyt. 3, 5). Sam to w mowie pożegnalnej uroczyście stwierdza: „Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i ustanowiłem was, abyście poszli i owoc przynieśli, i żeby owoc wasz trwał” (J. 15, 16). Podobnie jak w Starym Testamencie Bóg wybierał i powoływał Proroków, tak i teraz wybiera ludzi do urzędu kapłańskiego, jak to wyraźnie okazuje w Dziejach Ap.: „Gdy tedy sprawowali służbę Pańską i pościli, rzekł do nich Duch Św.: Odłączcie mi Szawła i Barnabę do dzieła, do którego ich powołałem” (Dz. Ap. 13, 2). Kogo Bóg nie woła, ten niech pozostaje z dala od ołtarza. A kto wtargnie do świątyni niepowołany, niech się lęka, że kapłaństwo dla niego może być powodem do zguby. Przykład tego daje nam Szymon czarnoksiężnik, który za pieniądze chciał otrzymać udział w duchownych skarbach (Dz. Ap. 8, 9 – 24).

[…]

 Miłosierdzie Boże kształci kapłanów wewnętrznie i kieruje nimi w spełnianiu świętych czynności, nadaje ich słowom cudowną moc nad sercami ludzkimi, oświeca ich i pobudza do świętości. Z jakiejkolwiek strony zapatrywać się będziemy na kapłaństwo, zewsząd widzieć będziemy działanie nieskończonego miłosierdzia Bożego. Chrystus wykonywał swój urząd kapłana z niewymownym miłosierdziem względem wszystkich. On też chciał, by widzialni jego zastępcy w tym urzędzie ze szczególniejszym miłosierdziem sprawowali swe czynności. Dlatego Kościół, zarówno w stałych jak i ruchomych częściach Mszy św., wkłada w usta kapłana wielokrotnie wezwania do miłosierdzia Bożego. „Okaż nam, Panie, miłosierdzie swoje” — woła kapłan pokornie pochylony u stóp Ołtarza po spowiedzi powszechnej. „Niechaj zstąpi na nas miłosierdzie twoje” — powtarza przy okadzaniu ołtarza. „Nam także sługom swoim w wielkości miłosierdzia twego ufającym” — mówi w kanonie zaraz po konsekracji, a po „Pater noster” — uprzytamnia sobie, że tylko przez miłosierdzie Boże może być uwolniony od grzechu. Przed Komunią św. zaś, trzymając Hostię w ręku, błaga o pokój i zmiłowanie tylko dzięki ufności w miłosierdzie Boże.

         W sprawowaniu innych sakramentów św. i sakramentaliów Kościół poleca wciąż odwoływać się do miłosierdzia Bożego, a przede wszystkim na spowiedzi przypomina, że przez usta kapłana przy rozgrzeszaniu zlewa się większa moc miłosierna Boga na duszę, niż przy stworzeniu, albowiem, jak mówi św. Augustyn, łatwiej jest coś stworzyć, niż grzesznika, który jest niżej nicości, podnieść do stanu łaski. (Trakt. 71, 72). […]

Dzień drugi Nowenny do Miłosierdzia – z Dzienniczkiem

Dziś sprowadź Mi dusze kapłańskie i zakonne, i zanurz je w niezgłębionym miłosierdziu Moim. One dały Mi moc przetrwania gorzkiej męki; przez nie, jak przez kanały, spływa na ludzkość miłosierdzie Moje.

Jezu najmiłosierniejszy, od którego wszystko co dobre pochodzi, pomnóż w nas łaskę, abyśmy spełniali godne uczynki miłosierdzia, by ci, co na nas patrzą, chwalili Ojca miłosierdzia, który jest w niebie.

Ojcze Przedwieczny, spójrz okiem miłosierdzia swego na grono wybranych w winnicy swojej, na dusze kapłańskie i zakonne, i obdarz ich mocą błogosławieństwa swego, a dla uczuć Serca Syna swego, w którym te dusze są zamknięte, udziel im mocy i światła swego, aby mogli przewodzić innym na drogach zbawienia, by wspólnie śpiewać cześć niezgłębionemu miłosierdziu Twemu na wieki wieczne. Amen.

 

KORONKA  DO  MIŁOSIERDZIA  BOŻEGO

  (do odmawiania na zwykłej cząstce różańca – 5 dziesiątków)

        Na początku
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom i nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego. Amen.

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą. Błogosławionaś Ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen.

Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, i w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny, umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Amen.

        Na dużych paciorkach (1 raz)
Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa, na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.

Na małych paciorkach (10 razy)
Dla Jego bolesnej męki, miej miłosierdzie dla nas i całego świata.

Na zakończenie (3 razy)
Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami i nad całym światem.